Wodochreszcza *
Skacząc ze szczytu gniadości
patrzę w dół rzeki i widzę,
jak topljat'sja* wszyscy ochoczo
w mrożonych meandrach sugestii.
Parskatość rozprasza porjadok*
kopytem grunt dłubiąc przez wrzaski,
błądzące drzewnymi szlakami
jak dusze ze śmiechu i z zimna.
U brzegu rąbanej przerębli
spiw*, kwiaty i baby rosną,
a pusta igraszka bezmyślnych
chce krasy w podlodnej otchłani.
Jej woń kadyla* nie wabi
oparta na sile nie-woli,
bo bezsilnością rozpaczy
modlitwę na wzgórze szarpie:
„Zabierz mnie z opolonki*
wyciętej na dwa ramiona
szerokiej w ciemność bezdenną
przegłuchą z goryczy chłodu!”
Nie mogąc już dłużej patrzeć
strybnuw ja* na szczyt od nowa.
Dla niej, by strach zrównać z lodem,
dla siebie – na karku złamanie.
* Wodochreszcza (z ukr. Водохреща) – święto Chrztu Pańskiego w kościele grekokatolickim i cerkwi prawosławnej
* topljat'sja (z ukr. топляться) – topią się
* porjadok (z ukr. порядок) – ład, porządek
* spiw (z ukr. спів) – śpiew
* kadylo (z ukr. кадило) – kadzidło
* opolonka (z ukr. ополонка) – przerębla
* strybnuw ja (z ukr. стрибнув я) – skoczyłem
W ilustracji wykorzystano obraz Teodora Axentowicza: Święto Jordanu z zasobów domeny publicznej.